Al ruim 9 maanden duurt nu de zg. coronacrisis. En ondanks het feit dat uit verschillende hoeken in de loop van de afgelopen periode feitelijke informatie beschikbaar is gekomen over de disproportionaliteit van de tot nu toe getroffen maatregelen ten opzichte van de ernst van de crisis, volhardt onze regering in het beleid dat zij heeft ingezet.
Kosten in de vorm van bakken belastinggeld noch moeite worden gespaard om ons, burgers van Nederland, ervan de overtuigen dat het toch écht wel ernstig is, want “de capaciteit op de IC’s en in de ziekenhuizen is beperkt”. Met andere woorden: voor een capaciteitsprobleem dat in de gezondheidszorg is ontstaan door wanbeleid in voorgaande jaren, betalen nu duizenden burgers de rekening in de vorm van werkloosheid, psychische ontreddering en apathie en ongewilde afhankelijkheid van de staat.
Het mechanisme dat wordt ingezet om dit te bereiken is dat van de angst: wij moeten geloven dat wij met een ongemeen gevaarlijk virus hebben te maken waartegen onze regering ons wil beschermen. Dit sprookje is inmiddels al doorgeprikt vanuit verschillende hoeken en met uiteenlopende argumenten, maar de regering Rutte blijft doof.
Op grond van rationele overwegingen moet ik uit het regeringsgedrag wel concluderen dat de zorg om de gezondheid niet de agenda bepaalt van het kabinet Rutte. Wanneer dat wel het geval zou zijn, dan zouden de maatregelen in de loop van de afgelopen periode op grond van de inmiddels gewonnen inzichten omtrent het virus immers drastisch zijn gewijzigd en meer zijn toegespitst op de kwetsbare doelgroepen. Dit is nog niet gebeurd.
Een regering die op basis van angst de burgers manipuleert en een Volksvertegenwoor-diging die – op een enkele uitzondering na – braaf en volgzaam deze regering blijft steunen, verdient verzet vanuit de burgers, weliswaar respectvol, maar wel verzet.
En angst is hiervoor een uitstekende bron ! Verschillende voorbeelden uit ons eigen recent verleden laten zien dat angst niet behoeft te verlammen. Wanneer angst wél verlamt en laf en volgzaam maakt, dan is dat het gevolg van het feit dat de sturing van jouw keuzes alleen maar of nog in sterke mate worden bepaald door factoren buiten jou: door conven-ties, door de kerk, door de regering, door jouw vader of moeder of . . . noem maar op, maar niet door jezelf. Wanneer jijzelf wilt gaan staan voor jouw keuzes, wanneer jij besluit om ongeacht welke meningen er in de omgeving de boventoon voeren, met andere woorden als autonome, onafhankelijke persoon met een eigen gezonde wens tot oordeelsvorming, dan ontstaat de ruimte om na te denken over wat er in jouw omgeving gebeurt, dus ook met betrekking tot corona, en zelf op onderzoek uit te gaan, kortom om een onderzoekend mens te worden. Jij hebt dan de regie van jouw handelen verplaatst van buiten naar binnen. En dan kan op basis van jouw eigen onderzoek en in de confrontatie van de door jouw gevonden informatie met die van onze regering het inzicht ontstaan dat er geen waarheid meer is, dat onze regering en Volksvertegenwoordigers – op een enkele uitzondering na – én de mainstream-media en de Rechtspraak niet meer staan voor waarheidsvinding. En dan is aan jou de keuze: wat doe ik hieraan ? Wil jij hieraan, aan deze totale afwezigheid van de waarheid iets doen of niet ? Laat dan op zo’n moment de uitspraak van de verzetsman, journalist en dichter Van Randwijk voor jou een betekenisvolle richtingwijzer zijn:
“Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht...”
Daarom sta ik op dinsdag 5 januari 2021 voor de negende keer met mijn stille wake van een uur voor de hoofdingang van het Tweede Kamer gebouw in Den Haag.
